28 januari 2020.

Een in deze tijden van migratie, vluchtelingen en asielzoekers, een toch wat besmet woord. Vanmorgen vraag ik mij oprecht af, wat er mis is met een gelukzoeker. Uitgaande van het idee dat er maar één leven is en maar één wereld en dat die wereld van jou is, als je dat wilt. En dat je je geluk mag of moet gaan zoeken, met als enige restrictie, dat jouw geluk niet ten koste van het geluk van een ander mag gaan. Dit maakt het begrip “gelukzoeker” veel minder beladen; maar nog steeds wel een beetje bedreigend.

Het gaafste land.

 Het geluk en de welvaart,(wat niet altijd samen gaat) zijn ongelijk verdeeld in deze wereld. De plek waar je geboren wordt, is heel bepalend in dit verhaal. Er zijn plekken op de wereld waar geluk zeldzamer lijkt dan het zeldzaamste edelmetaal. Wij als inwoners van “het gaafste land ter wereld”    -woorden van Rutte-, lijken alleen maar te kunnen verliezen omdat we al zoveel hebben.  Toch denk ik dat je al verloren hebt, als je beslissingen en sympathieen bepaald worden door dat gevoel van bedreiging of verlies. Als we een  gelukzoeker gaan zien als iemand met een bepaalde vaardigheid en niet als een persoon, die deel uitmaakt van een horde op onze welvaart beluste indringers, wordt het al wat makkelijker en zijn we klaar voor de parallel met de duivensport.

Geluk en succes.

Geluk zoeken en geluk vinden zijn vaardigheden die niet door  iedereen worden beheerst. Je moet het gevoel van geluk kunnen herkennen en vinden en als zodanig kunnen waarderen. En dat lijkt eenvoudiger dan het in werkelijkheid is. Als geluk en succes synoniemen zijn –wat ik niet per sé wil beweren- wordt het al weer eenvoudiger en komen we bij de essentie van mijn beroep. Het is mijn taak mensen met een ernstige psychiatrische aandoening, te laten zien dat niet alles verloren is en dat er weldegelijk kansen op geluk en succes liggen. Geluk heeft veel te maken met zelfwaardering en de zelfwaardering stijgt met het hebben van succes (klein of groot). Dit kan zijn op alle gebieden in het leven. De kunst ligt in het herkennen van succes en dat is waar ik mijn cliënten mee help. Ze laten zien dat ze succes hebben. Dat begint ergens heel klein. Waar het eindigt weet niemand.    

Duivensport.

Duivensport, is een sport van winnaars en verliezers. Hoe kan het nou, dat zoiets leuk is?  En betekent dit dan dat je of mazzel hebt of pech en zit daar dan niets tussenin?  Soms moeten bergen worden verzet om iemand het gevoel van succes te laten ervaren en soms is  een kwinkslag genoeg. Een eerste prijs op een nationale vlucht? Ja...meer succes is voor ons duivenlui op korte termijn nauwelijks denkbaar.

Extremen.

Als het gaat om extremen in de duivensport noem ik twee namen van personen die ik niet persoonlijk ken, maar waarvan ik denk dat ze uitersten zijn. Aan de ene kant heb je Cor Uitham, iemand waarvan ik denk, dat hij niet zoveel moeite heeft om zijn geluk te vinden in de sport en daarbuiten. En ook iemand die geen moeite heeft zijn geluk te relativeren als hij het gevonden heeft. Bekend zijn de verhalen die hij schrijft over alledaagse dingen in en om onze sport.                      

Aan de andere kant is er Bennie de Vries uit Bolsward. Iemand die niet meer onder ons is, maar die we kennen van vele vroege prijzen op nationale vluchten in sektor 4. Bij het goed lezen van de uitslag viel vaak op dat hij hemel en aarde moest bewegen en dat hij letterlijk en figuurlijk een hoge prijs moest betalen om zover te komen. Onlangs sprak ik iemand die mij vertelde dat hij leed aan depressie en dat hij door zelfdoding om het leven is gekomen. Ik weet niet zeker of dit klopt maar daar word ik wel stil van....

Hoe zit dat met mij?

Tegelijkertijd vraag ik me af waar ikzelf zit op die glijdende schaal tussen Uitham en de Vries....... als je dat zo zeggen kan. Hoever wil ikzelf gaan en is het nou zo nodig om komend jaar Barcelona te gaan spelen. Vele goede duiven blijven achter net als de vele gelukzoekers die hun Barcelona vinden  in een gammel overvol schuitje op weg naar hun beloofde land.     

Adrenaline.

Wiebren van Stralen sprak ooit over “adrenaline junks” in de sport en ik voelde me aangesproken omdat ik er nogal  in opga en er ook best veel voor over heb. Hij is veel meer ontspannen dan ik en daar kan ik van leren. Maar wil ik dat ook? En kan ik dat ook echt?

Dromen.

Vanmorgen heb ik genoten van mijn duiven. De duivinnen vlogen op hoge snelheid, als scheermessen heel laag over het land. Het zag er goed uit met die duivinnen en ik zat  In de serre, achter een kop koffie luisterend naar de altijd boeiende en dragende  muziek van Pink Floyd. Op zulke momenten bouw ik dan dromen, die maar over één ding  gaan; “Wish you where here”, die ene vroege duif die alle anderen ver achter zich laat. De kiem van de duivensport! Je zou die passie bijna vergeten na zo’n ledenraad vergadering  NPO  op 25-01-2020.

Geloof en drive.

Ooit schreef ik voor Winning Magazine een wat overdreven stukje over mijn duiven. De titel was: “Vuur op het Kweekhok”. In dat artikel schreef ik op  meeslepende wijze over mijn op de bonnefooi verzamelde kweekduiven zonder ronkende namen en prestaties. Wat was ik onder de indruk van de energie die vrij kwam enkele dagen na de koppeling. Voor mij stond vast dat “ze” er nog veel van zouden gaan horen. Goed, bij nader inzien was het wat overdreven, maar het was wel mijn geloof op dat moment en het gaf mij de drive om ervoor te werken en zo tot presteren te komen. Volgens mij is dat de sleutel tot succes en geluk.

De  reactie van de hoofdredacteur staat me nog helder voor de geest: “droom jij maar lekker door” stond in zijn mailtje. Hij was in het bezit van superduiven met veel prestaties en pedigree, en die zijn nou eenmaal nodig  om succes te hebben en te kunnen verkopen.

Succes.

Afgelopen zomer ontving ik zijn verzoek om duiven en stambomen, omdat hij op de Marathonvluchten wil gaan spelen. Hij wilde geen jonge duiven, maar bewezen kwekers want hij heeft niet zoveel tijd meer; zo liet hij doorschemeren. Toen mijn reactie wat op zich liet wachten, ik heb mijn zaakjes niet zo goed voor elkaar (administratief gezien), kreeg ik een wat bits mailtje waarin hij zei  dat het niet meer hoefde en dat ik hem niet wilde helpen. Enigszins overdonderd door zijn naïviteit en zijn reactie bleef ik achter. 'Hij dacht zeker dat ik hem zomaar drie top koppels kon leveren zonder mijn eigen hobby de nek om te draaien'. Of hij vond zijn succes veel belangrijker dan dat van  mij. Dat kan natuurlijk ook.

Zie je nu hoe moeilijk het is om je succes te herkennen als het zich voordoet? Hij maakte mijn succes zo ontzettend zichtbaar, dat ik hem er nu nog dankbaar voor ben. Gek genoeg had ik dat eerst niet door; dat kwam pas later. Nooit gedacht dat het mogelijk was dat hij nog eens bij mij om duiven zou komen!

Verder dromen..

Ja, ik ga lekker Barcelona 2020 spelen en ja ik droom lekker door. En over jongen kopen valt altijd nog wel te praten. En ja...ik blijf een gelukzoeker, in mijn werk maar ook daar buiten en zo af en toe vind ik ook wat . Maar ja... daar ben ik dan ook voor opgeleid.

©Ton v.d. Walle. Beerta.