Het voetbal sprookje is al weer even voorbij!
De gebroeders Grimm bestaan niet meer. Toch is het mooi als er zo af en toe iemand opstaat, die hun “oude vak” nieuw leven inblaast.
Louis van Gaal is zo iemand. De gebroeders zijn lang verleden tijd. Toch denk ik dat ze graag bij Louis in de leer zouden zijn gegaan in het kader van hun beroepsinnovatie. Want eerlijk is eerlijk: ik ben, buiten mijn vader, maar weinig mensen tegengekomen, die het lukte, mij in hun sprookjes te laten geloven.
De handigheid waarmee Louis toevallige en voor de hand liggende zaken voor zijn karretje spande, maakte mij één van die goedgelovige schapen.
Je zag het gebeuren tijdens de persconferenties op T.V. Ik had sterk de indruk dat Louis zelf ook verrast werd door zijn improvisatietalent, wanneer hij ter plekke een onverwachte gebeurtenis inpaste in het verhaal. Ik schrijf expres het verhaal en niet zijn verhaal omdat het zo lijkt alsof het verhaal er al was. De ontknoping van het sprookje “Nederland naar de kwartfinale van het WK voetbal 2022 in Qatar”. Voor de meeste voetbalfans ontluisterend. In eerste instantie ook voor mij. Maar al snel kreeg ik in de gaten dat ik naar een ander sprookje zat te kijken. Het is maar net waar je het verhaal laat beginnen.
Nee…….mijn sprookje ging over ene Wout Weghorst en hoe het hem lukte, in zijn eentje, met wat teamondersteuning en beperkte speeltijd, binnen 10 minuten, de 80.000 Argentijnse straatvechters in het stadion zo stil te krijgen, dat je de scheidsrechter zijn gele kaarten kon HOREN trekken. Van te voren een sprookje maar achteraf gewoon een bijzonder hoogtepunt in deze WK voetbal.
Mooie verhalen en sprookjes zitten ook veel in de duivensport! Voor mij is het zo, dat ik door dit soort verhalen over “uitzonderlijke prestaties" van de duiven van mijn vader, van jongs af aan duiven ben gaan houden. Vooral uitzonderlijk, omdat die verhalen uit zijn mond kwamen toen hij allang geen duiven meer had. Bijvoorbeeld het verhaal over de Schuwe Vale Radiodoffer, die van een provinciale midfond vlucht negen minuten op het dak bleef zitten en toch nog de radio won. En over de Zwarte Sluiskilduivin, die met de Blauwe Doffer van inspecteur De Rode uit Haarlem, alleen maar schuwe vale en zwarte toppers gaf. Of het Tijgertje: een schimmeltje, dat als jonge duif, na de verkoop werd overgewend en in hetzelfde jaar kampioen natour werd bij een banketbakker in Hillegom". Ik hoorde ze vaak die prachtige verhalen; het ene nog mooier dan het andere en lag er soms wakker van.
Op mijn 17e levensjaar kon ik mij niets voorstellen bij een leven zonder postduiven. Toen ik 19 jaar oud was ging ik uit huis voor opleiding, werk en een bandeloos leven en de duiven waren weg.
Later toen ik 25 jaar oud was en in Beerta ging wonen kwamen er binnen de kortste keren weer duiven. Omdat ik nog geen hok had, eerst op een slaapkamer binnenshuis en al vrij snel in een tuinhok. Mijn Pa hielp me het te bouwen. Toen ik in 1987 en ’88 Nationaal de autoprijs won, met een 1e en een 3e nationaal Helmstedt, stelde ik met tevredenheid vast dat het nu mijn trotse Pa was, die er even wakker van lag. Er kwam een sprookje uit en ik ben blij dat hij het nog heeft kunnen meemaken. Mooi he.?......of zit ik jullie nu al net zo te bewerken als hij mij toen?
Geloof, hoop en liefde......voor mij de hoofdingrediënten van de duivensport! Gisteren. vandaag en morgen!
Reactie plaatsen
Reacties
Leuk geschreven, hoop herkenning.